hani intihar notu vardı ya meslektaşımın '' yavaş yavaş delirdim kimse fark etmedi....'' diye
ben de öyle
yavaş yavaş ölüyorum, kimse fark etmiyor
yarın doğum günüm
bugün ölsem hiç canım yanmaz da 
aklıma iki şey takılıyor
nününün tabutu eve geldiğinde ''o benim kardeşim ya'' diye Buket'in ağlaması 
ve cavır kedilerime kim bakacak korkusu?
yoksa ölmekler kolay, hem nedir bu halim
yaşamak mı?
ben bu yaşlarımı hiç böyle hayal etmemiştim çocukken
şimdi yavaş yavaş
her şey yavaş
belki bir gün
ama bugün değil